วัฏจักรชีวิต

เธอที่รักทุกคน โลกใบนี้คือดาวพระเคราะห์ซึ่งแตกออกมาจากดวงอาทิตย์ ครั้นเย็นลงจึงเกิดชีวิตเล็กๆ ซึ่งเป็นสัตว์เซลล์เดียวขึ้นในน้ำ หลังจากนั้นจึงขึ้นมาอยู่บนบกแล้วมีวิวัฒนาการเรื่อยมาเป็นรูปแบบต่างๆ จนกระทั่งเป็นมนุษย์

ส่วนอีกด้านหนึ่งได้แก่ พืช ซึ่งโลกได้ให้มาเพื่อใช้เป็นอาหารรวมทั้งยารักษาโรคแก่ชีวิตสัตว์

สัตว์ อันได้แก่ มนุษย์ ซึ่งเป็นที่สุดแล้วของชีวิตที่เคลื่อนที่ได้ รวมทั้งมีจิตวิญญาณซึ่งเป็นกุญแจสำคัญกำหนดการเรียนรู้

ในที่สุดชีวิตมนุษย์ก็มาถึงจุดทำลายตัวเอง อันถือได้ว่าเป็นที่สุดแล้วของวัฏจักรการเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์ครบถ้วน

บางคนทุกข์หนักถึงกับอ้างว่า ตนไม่ได้ทำความชั่วแต่เหตุไฉนจึงต้องมารับเคราะห์กรรมด้วย

ความจริงแล้วมีเงื่อนไขอีกอย่างหนึ่ง

สำหรับคนที่สร้างคุณงามความดีถึงระดับหนึ่งแล้ว ย่อมไม่กลัวตาย เพราะเข้าใจได้ว่า การเกิดการตายนั้นมันเป็นของธรรมดาสำหรับชีวิต ถ้าเราทำความดีมาในอดีตถึงระดับหนึ่ง การตายย่อมไปสู่ความสุข

ขณะนี้ เวลา อันหมายถึง พุทธกาล ได้เลยกว่ากึ่งหนึ่งมาแล้ว เพราะฉะนั้นความสับสนวุ่นวายซึ่งมีมนุษย์เป็นเหตุ มันจะเพิ่มองศาความรุนแรงมากขึ้นเป็นลำดับ คงไม่มีอำนาจใดๆ จะมาหยุดได้

แต่อำนาจที่อยู่ในใจมนุษย์นั้นสามารถหยุดได้ เพราะสร้างคุณงามความดีเอาไว้ บนพื้นฐานความเป็นผู้รู้ถึงความจริง ดังนั้นไม่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะเกิดอะไรขึ้น ผู้ที่รู้ความจริงย่อมไม่ทุกข์

เมื่อไม่ทุกข์ก็ย่อมมีแต่ความสุข ดังนั้นภาวะจบสิ้นมันจึงไม่ได้อยู่ข้างนอก หากอยู่ในจิตใจของทุกคนอันเป็นที่สุดแล้ว

แม้แต่น้ำท่วมซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่ผ่านพ้นมาสดๆ ร้อนๆ มันก็เกิดจากรากฐานจิตใจมนุษย์ที่ขาดคุณงามความดี

ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีสองด้าน ดังนั้น ความจริงจึงชี้ไว้ว่า “เมื่อไม่มีด้านนั้นก็ย่อมมีด้านนี้” ดังนั้น “เมื่อสังคมไม่มีคนดี ก็ย่อมมีคนที่ขาดความรู้จริงจากใจตนเอง”

นอกจากน้ำท่วมแล้ว อาจมีแผ่นดินไหวหรือมีอะไรต่อมิอะไรติดตามมาอีก เพราะแผ่นดินไหวมันก็เกิดจากกิเลสมนุษย์ ที่ไปขนเอาส่วนต่างๆ ของแผ่นดินมาใช้ประโยชน์ เพื่อสนองความสบายของตัวเอง

ดังนั้น ฉันจึงขออนุญาตแนะนำวิธีแก้ไขที่ดีที่สุด สิ่งนั้นก็คือ การสร้างคุณงามความดีฝากไว้แก่แผ่นดินให้ถึงที่สุดจุดจบของโลกใบนี้ ซึ่งต่อไปคงเป็นดาวพระเคราะห์อีกดวงหนึ่งที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ เช่นเดียวกับดาวพระเคราะห์บางดวงซึ่งผ่านพ้นวิถีการเปลี่ยนแปลงเช่นโลกใบนี้มาแล้ว

ระพี สาคริก

8 ธันวาคม 2554