อินโดนีเซียเกิดแผ่นดินไหวและสึนามิ
เธอเพื่อนรักของฉัน ฉันบอกเธอหลายหนแล้วว่า กิเลสของมนุษย์นั้น หลังจากนำปฏิบัติแล้วย่อมหวนกลับมาทำร้ายมนุษย์เองอย่างเป็นวัฎจักร สำหรับอินโดนีเซียนั้น ภายใต้พื้นพิภพมีน้ำมันมากมาย มนุษย์ล้วนมีกิเลสและไปรุมกันสูบขึ้นมาใช้เพื่อสนองความสะดวกสบายของตัวเอง สำหรับคนไทยเองก็เช่นเดียวกัน แต่ก่อนเคยมีภูเขาหินปูนหลายลูก ดังเช่นที่ลพบุรี ราชบุรี ปากช่องจังหวัดนครราชสีมา เพราะเราหลงอยู่กับตึกละฟ้าจึงไประเบิดเอามาใช้ก่อสร้าง จึงทำให้โลกใบนี้จำต้องเสียศูนย์ ทำให้คนไทยจำต้องเดือดร้อน แม้น้ำท่วมก็เช่นกันเพราะเราตัดไม้ทำลายป่าอย่างหยุดยั้งได้ยาก แล้วจะหาอะไรมาคอยซับน้ำบนพื้นผิวดิน เวลานี้ธรรมชาติมันเตือนมนุษย์ให้รู้จักพอเพียงกันเสียบ้าง ไม่เช่นนั้นเหตุการณ์มันจะหนักมากยิ่งกว่านี้ ฉันขอฝากแง่คิดไว้แก่พวกเธอด้วยความรักและความหวังดีเดี๋ยวจะว่าฉันไม่เตือน 11 มกราคม 2555 “ราชพฤกษ์” จังหวัดเชียงใหม่
ธุรกิจต่างชาติกับการเป็นเจ้าของกล้วยไม้ไทย
เรียน คุณรุจิระ บุนนาค (คอลัมน์กฎกติกาธุรกิจ หนังสือพิมพ์แนวหน้า) ผมได้รับข้อเขียนของคุณเรียบร้อยแล้วด้วยความขอบคุณอย่างยิ่ง ขณะนี้ผมบอกกับหลายคนแล้วว่าตัวเองไม่ได้ทำเรื่องกล้วยไม้ แต่ทำเรื่องที่มันลึกซึ้งกว่ามาก เรื่องธุรกิจต่างชาติกับการเป็นเจ้าของกล้วยไม้ไทย ผมไม่ได้ห่วงมากไปกว่าความเป็นเจ้าของแผ่นดินไทย ซึ่งขณะนี้มีคนต่างชาติเข้ามาถือครองเต็มไปหมด เวลานี้ผมมีอายุ 90 ปีแล้ว เมื่อหวนกลับไปนึกถึงช่วงปี พ.ศ. 2470 ซึ่งตัวผมเองมีอายุได้เพียง 5 ขวบ ผมได้เห็นคนต่างชาติเดินอยู่บนแผ่นดินไทยเพียง 2 คน เราเป็นเด็กก็วิ่งตามดูว่าเป็นคนประหลาด แถมหูยังได้ยินเสียง “ฟุดฟิดฟอไฟ”อีกด้วย ผมคิดว่าคำว่า “ฟุดฟิดฟอไฟ”มันมาจากตรงนี้เอง ขณะนี้เราเก็บภาษีจากชาวนาชาวไร่มาบริหารประเทศ โดยจ้างเจ้าหน้าที่ส่งเสริมเกษตรมาทำงาน ซึ่งแต่ก่อนความรู้ที่ได้รับจากการลงทุนทำวิจัยเกษตรมันเข้าไปสู่ชาวนาชาวไร่ แต่เดี๋ยวนี้เงินภาษีที่เก็บจากราษฎรโดยเฉพาะชาวนาชาวไร่ มันไม่ได้กลับไปสร้างประโยชน์ให้ชาวนาชาวไร่เช่นแต่ก่อน แทบทุกเที่ยวบิน แม้กระทั่งรถไฟ เราก็ได้เห็นคนต่างชาติขึ้นไปครองที่นั่ง ส่วนคนไทยนั้นยังนั่งอยู่ที่พื้น เช่นนี้แล้วเราไม่ตื่นลุกขึ้นมาคิดกันบ้าง เราจะเป็นคนไทยไปทำไมกัน หรือว่าเราจะกลายเป็นม้าอารีตามนิทานอิสป ที่อุตส่าห์สละคอกม้าให้วัวมันเข้าไปเบียดอาศัยเมื่อฝนตก นี่แหละที่มันยิ่งไปกว่าเรื่องกล้วยไม้ ผมเคยไปประชุมที่กระทรวงเกษตรฯ มีข้าราชการคนหนึ่งลุกขึ้นมาโต้เถียงว่า “ไหนล่ะหลักฐาน” ผมตอบไปว่าอย่างไร รู้ไหมครับ ผมตอบไปว่า “หลักฐานที่เป็นของจริงนั้น มันไม่ได้อยู่ที่แผ่นกระดาษกับตัวหนังสือ หากอยู่ที่การปฏิบัติในชีวิตจริง คุณลองไปกับผมบ้างไหมครับ!ลองไปใช้ชีวิตอยู่กับชาวนาชาวไร่ตาดำๆ ว่าแผ่นดินไทยเดี๋ยวนี้ มันกลายเป็นของคนต่างชาติไปกี่สิบล้านไร่แล้ว” […]
เกษตรกรรมหลังน้ำท่วม
แผ่นดินใดก็ตามหลังจากเกิดน้ำท่วม พอน้ำลดจะปลูกอะไรมันก็งามทั้งนั้น เว้นไว้แต่ว่าเราไม่ฉลาดพอจึงเอาที่ดินที่ถูกน้ำท่วมมาสร้างตึกละฟ้า อันนับได้ว่าเป็นการสูญเปล่า ที่ว่า “สูญเปล่า”นั้น น้ำได้พัดพาเอาอาหารต้นไม้ ซึ่งหมายถึงอินทรียวัตถุมาจากผิวดินตอนเหนือ ครั้นลงมาถึงตอนล่าง ความเร็วของกระแสน้ำมันก็ค่อยๆ ลดลง เมื่อมันลดลงจนถึงที่สุดแล้ว ตะกอนของอินทรีย์สารรวมทั้งพื้นผิวดินตอนหน้าที่มันไหลมากับน้ำก็เริ่มตกลงไปสู่ผิวดินตอนล่าง นี่แหละที่เรียกกันว่า “ปลูกอะไรก็งามทั้งนั้นเพราะน้ำมันช่วยใส่ปุ๋ยให้เรา” กรุงเทพฯ ที่เราอาศัยอยู่นี้มันก็เคยเป็นทะเลมาก่อน เพราะแต่ก่อนปากอ่าวที่มีเรือสินค้าจากต่างประเทศมาจอดเทียบท่านั้น มันเคยอยู่ที่อยุธยา ครั้นต่อมาสันดอนปากอ่าวมันก็ค่อยๆ เลื่อนไกลออกไปจนกระทั่งถึงจังหวัดสมุทรปราการ ฉันนึกถึงช่วงซึ่งตัวเองยังเป็นเด็กเล็กๆ คนหนึ่ง พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เราศึกษาประวัติศาสตร์ เพื่อจะได้ส่งไปเมืองฝรั่งโดยไม่ถูกกลืนด้วยวัฒนธรรมตะวันตก ตัวฉันเองนั้น ถึงไม่ได้เรียนประวัติศาสตร์ แต่รากฐานจิตใจมันก็แข็งอยู่แล้ว เพราะพ่อได้ปูพื้นฐานเอาไว้แต่แรก ฉันยังจำได้ดีว่า ก่อนการเปลี่ยนแปลงการปกครอง ความจริงแล้วถ้ามองเห็นได้ลึกย่อมรู้ได้ว่า “เราไม่ได้เปลี่ยนการปกครอง”แต่ “การปกครองมันเปลี่ยนตัวเราให้เข้าใจประชาธิปไตยผิดด้าน” “บาปกรรมดังกล่าวมันจึงติดตามมาจนถึงทุกวันนี้” พ่อฉันอยู่โรงเรียนมหาดเล็กหลวงมาตั้งแต่เล็กจนโตโดยที่เชื่อว่าเมืองแห่งนี้จะกลายเป็นป่ามาถึงช่วงหลังๆ ในช่วงนั้น แม้แต่รากฐานจิตใจคนไทยทั้งชาติมันก็อ่อนแอเพิ่มมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ จึงทำให้ชาติบ้านเมืองจำต้องเดือดร้อนหนัก เพราะไม่มีใครที่จะสร้างความเข้มแข็งให้แก่คนไทยทั้งชาติได้สำเร็จ นอกจากใช้วิธียกตนข่มท่าน ทุกครั้งที่มีเหตุการณ์บ้านเมืองจนกระทั่งถึงขั้นเลือดตกยางออก ฉันมักฝันเห็นมองเห็นพ่อมายืนอยู่ใกล้ๆ เสมอ ทั้งนี้เพราะเหตุว่าพ่อของฉันเลี้ยงลูกคนนี้ให้เป็นคนอดทนและมีความเข้มแข็ง รวมทั้งมีความซื่อสัตย์สุจริตโดยไม่คิดอยากได้ของคนอื่น บางช่วงตัวฉันเองก็ถูกกล่าวหาว่า “เป็นคนอวดดี”แต่ตัวฉันเองกลับไม่แยแสและไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรทั้งนั้น เรามีพี่น้องท้องเดียวกันอยู่ 5 คน และเป็นผู้ชายทั้งหมดโดยมีตัวฉันเองเป็นพี่ใหญ่ ฉันมีนิสัยเหมือนพ่อเพราะชอบศิลปะ ขณะที่มีอายุเพียง […]
ประโยชน์และโทษของไข่ไก่
ผมคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ปรากฏอยู่บนโลกใบนี้มีธรรมะเป็นพื้นฐาน “ธรรมะ”คือความจริงที่อยู่ในใจมนุษย์ และธรรมะย่อมไม่มียุคสมัย ดังนั้น ภายในภาพรวมของมวลมนุษยชาติจึงมีความหลากหลายเป็นพื้นฐานสำคัญ นอกจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างควรมีสองด้าน ด้านหนึ่งคือด้านนอกของจิตใจมนุษย์ ด้านนี้ควรถือว่าเป็นสิ่งสมมติอีกทั้งยังอยู่บนพื้นฐานความหลากหลาย ส่วนด้านในคือเงื่อนไขที่อยู่ในจิตใต้สำนึกของมนุษย์เอง อันควรถือว่าคือรากฐานสำคัญของชีวิต ซึ่งด้านนี้มีเพียงหนึ่งเดียว ฉันเคยได้ยินคนเขาพูดกันว่า “การบริโภคไข่แดงนั้นมันเป็นโทษแก่สุขภาพ”เรื่องนี้มีทั้งเป็นความจริงและไม่เป็นความจริง อย่างที่โบราณเคยกล่าวไว้ว่า “รางเนื้อชอบรางยา” ศีล 5 ไม่ได้ห้าม แต่ศีล 5 เกิดจากรากฐานจิตใจที่อิสระ ช่วยให้เกิดจิตใต้สำนึกที่แสดงออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ อันควรถือเอาการปฏิเสธจากด้านในเป็นที่ตั้ง ดังนั้นการเรียนรู้ความสุขควรเรียนจากความทุกข์ไปก่อน การปฏิบัติธรรมหมายถึง การปฏิบัติจากธรรมชาติที่อยู่ในใจของแต่ละคน ไม่เช่นนั้นแล้ว ความหวังที่จะให้เกิดภาวะยั่งยืนย่อมกลับหัวกลับหาง ตัวฉันเองบริโภคไข่ไก่วันละ 2 ฟอง มาตั้งแต่อายุยังเพียง 40 ปี จนถึงบัดนี้ฉันมีอายุ 90 ปีแล้ว แต่ก็ยังบริโภคไข่ไก่วันละ 2 ฟองอย่างสม่ำเสมอตลอดมา ฉันรู้สึกว่านี่คือการปฏิบัติธรรมลักษณะหนึ่ง ทั้งนี้เพราะตัวฉันเองใฝ่การทำงานเพื่อการเรียนรู้อย่างที่สุด ดังนั้นทุกๆ เช้า ฉันจึงยืนซดไข่ลวกวันละ 2 ฟองทุกวัน เพราะต้องการไปทำงานให้เร็วที่สุด จึงไม่ยอมนั่ง เดี๋ยวนี้ตัวฉันเองก็ยังปฏิบัติเช่นนั้น ในอดีตมีแพทย์คนหนึ่งพูดกับฉันว่า การบริโภคไข่ไก่วันละ 2 ฟองนั้น เป็นของไม่ดี […]
เกมส์กระซิบนั้นมีความหมาย
ฉันหวนกลับไปนึกถึงชีวิตตัวเองเมื่อครั้นเป็นเด็ก การเล่นของเด็กสมัยก่อน ส่วนใหญ่มีความหมายให้เป็นคนรู้จักคิดถึงเหตุและผล ฉันนึกถึงเกมส์กระซิบที่มีการนั่งล้อมกันเป็นวงกลม และเด็กคนแรกจะกระซิบใส่หูคนถัดไป หมุนวนตามเข็มนาฬิกา หลังจากหมุนกลับมาที่เก่า ข้อความประโยคแรกมันก็เปลี่ยนไปเป็นคนละเรื่อง เกมส์กระซิบจึงมีเหตุและผลสอนให้คนไม่เชื่อใครง่ายๆ ถ้าไม่ได้ยินกับหูหรือเห็นด้วยตาตนเอง อย่างน้อยก็ต้องสงสัยเอาไว้ก่อนว่า สิ่งที่เข้ามาอยู่ในหูตนนั้นมันเป็นจริงหรือเปล่า ทุกวันนี้คนส่วนใหญ่มักขาดสติ จนกระทั่งฟังข่าวลือแล้วเกิดความแตกแยกเชื่อว่าเป็นความจริง แทนที่จะนำมาวิเคราะห์ค้นหาเหตุผลจากใจตนเอง อย่างที่โบราณเขาบอกไว้ว่า “จงเป็นผู้รู้จักฟังหูไว้หู” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ทำให้ตัวฉันเองนึกถึงเรื่องราวในการปฏิบัติขององค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพระองค์นี้เท่าที่พบได้ในอดีต มีอยู่ครั้งหนึ่งซึ่งพระองค์ท่านใช้ช่วงเวลาวันหยุดราชการเสด็จออกไปเยี่ยมราษฎร และรับทราบทุกข์สุขเป็นการส่วนพระองค์ ฝ่ายข้าราชการ หลังจากทราบว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีหมายกำหนดการจะเสด็จออกไปเยี่ยมราษฎร จึงไปยืนรอรับเสด็จอยู่ในบริเวณปริมณฑล ปกติองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงขับรถยนต์ด้วยพระองค์เอง แม้กระทั่งลุยน้ำลุยโคลนก็ไม่ได้ทรงนึกถึงความเหนื่อยยากแต่อย่างใดทั้งสิ้น ทั้งนี้ฉันคาดว่าคงมีพระราชประสงค์ต้องการอิสรภาพ ครั้นเสด็จไปถึง ณ จุดนั้น ฝ่ายข้าราชการในระดับหัวหน้างานท้องถิ่นจึงไปยืนถวายรายงานตามพิธีการอยู่ตรงนั้น ด้วยมีน้ำพระราชหฤทัยที่กว้างและไกล พระองค์ท่านจึงทรงหยุดรถลงไปประทับยืนรับฟังรายงานด้วยมีพระเมตตาอย่างที่สุด ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีสองด้าน ดังนั้นด้านหนึ่งมีข้าราชการยืนถวายรายงานอยู่ที่นั่น ส่วนอีกด้านหนึ่งปรากฏว่า มีกลุ่มเกษตรกรชาวบ้านมารอรับเสด็จอยู่ตรงนั้น หลังจากพระองค์ท่านทรงรับฟังรายงานจากข้าราชการแล้ว จึงทรงหันพระพักตร์มาถามชาวบ้านว่า “ที่เขาพูดนั้นมันจริงหรือเปล่า” เรื่องนี้ไม่ใช่การจับผิด หากเป็นเพราะมีพระปรีชาญาณเฉียบแหลมและทรงมีพระราชวินิจฉัยเช่นเดียวกันกับที่คนโบราณเขากล่าวไว้ว่า “จงอย่าเชื่ออะไรง่ายๆ แต่ขอให้รู้จักฟังหูไว้หู” สิ่งที่ฉันนำมากล่าวนี้ นับว่าทรงมีพระราชวินิจฉัยที่เข้าถึงความจริงได้ทุกเรื่อง ณ โอกาสนี้ฉันขอน้อมเกล้าน้อมกระหม่อมถวายพระพรชัยมงคล ขอให้พระองค์ท่านจงทรงมีพระชนมายุยั่งยืนนานและเป็นมิ่งขวัญของปวงชนชาวไทยตลอดกาลนานเทอญ 9 มกราคม 2555
จากรอยเท้าถึงรอยใจคน
บัดนี้ฉันอายุกำลังจะเข้า 90 ปีแล้ว ปกติตัวฉันเองมักนึกถึงความเป็นมาของชีวิตในอดีตอย่างต่อเนื่อง ทั้งนี้ถ้าค้นหาความจริงของการดำเนินชีวิตอยู่เสมอโดยไม่ประมาท ย่อมอ่านความในใจได้ว่า ตัวฉันเองมีอุปกรณ์อย่างสำคัญที่ตนดำเนินชีวิตอยู่อย่างมั่นคงตลอดมา บัดนี้ ฉันนึกถึงช่วงชีวิตที่ผ่านพ้นมาในอดีต ซึ่งขณะนั้นฉันมีอายุได้ 75 ปีกว่า และทำงานเพื่อสนองการเรียนรู้ของเพื่อนมนุษย์ โดยเฉพาะคนไทยซึ่งเป็นที่ห่วงใยมาตลอด สิ่งที่ฉันจะนำมาเล่าให้ฟังก็คือ “การทำรายการโทรทัศน์ ศาลาริมสวน”ซึ่งสถานีโทรทัศน์ช่อง 11 ในสมัยที่คุณวิจิตร วุฒิอัมพล ดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการได้ขอเชิญให้ฉันไปจัดรายการด้วยความรู้สึกศรัทธาเกี่ยวกับการพูดที่ผสมกลมกลืนเอาหลักธรรมเข้าไว้ในนั้นอย่างเป็นธรรมชาติ และก่อนจะย้ายไปดำรงตำแหน่งอื่น ยังได้สั่งไว้ว่า ใครมาอยู่ก็ตามขออย่าได้เปลี่ยนแปลงรายการนี้ รายการนี้เคยปล่อยออกอากาศทุกสัปดาห์ อีกทั้งในยามที่สถานีขาดรายการอื่นก็ยังนำเอารายการศาลาริมสวนเข้าไปทดแทน แม้จะดึกดื่นแค่ไหน อีกประการหนึ่ง เนื่องจากหลายคนมองเห็นได้ไม่ลึกซึ้งว่า รายการนี้คือรายการธรรมะ คงคิดได้แต่ว่า “ฉันทำรายการกล้วยไม้” ชีวิตคนเรานั้น หากมีธรรมะอยู่ในใจอย่างเป็นธรรมชาติแล้ว ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตามมักมีแนวโน้มตีความถึงหลักธรรมได้โดยตลอด ปกติแล้วการทำรายการศาลาริมสวนของฉัน มักมีแนวโน้มเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ว่าจะไปไหนมองเห็นอะไรก็สามารถทำได้ทุกอย่าง มีอยู่วันหนึ่ง ฉันนั่งรถยนต์จากบ้านที่กรุงเทพฯ มุ่งไปยังจังหวัดเพชรบูรณ์ ซึ่งมีเส้นทางมากกว่า 100 กิโลเมตร ช่วงนั้นกำลังมีเหตุการณ์ระหว่างเจ้าหน้าที่ตำรวจกับนักข่าวโทรทัศน์ ทั้งนี้เนื่องจากนักข่าวไปแอบถ่ายภาพตำรวจกำลังรีดไถเงินจากชาวบ้าน ดังนั้นจึงทำให้เจ้าหน้าที่ตำรวจรู้สึกหวาดระแวงและระวังตัวอยู่ตลอดเวลา เช้าวันนั้นหลังจากรถยนต์ที่ฉันนั่งแล่นไปตามถนนก็มีเจ้าหน้าที่ตำรวจจราจรโบกมือให้หยุด หลังจากคนขับหยุดรถแล้วฉันจึงเปิดประตูออกไปถามว่า “ต้องการอะไรครับ”บังเอิญเจ้าหน้าที่ตำรวจเหลือบมาเห็นกล้องวีดีโอส่วนตัวของฉันซึ่งวางอยู่บนตัก แต่มีสติกเกอร์ช่อง 11 ติดอยู่ด้วย ฉันมองเห็นเขาเหลือบดูแว๊บเดียวแล้วรีบโบกมือให้ไป ฉันพูดกับคนขับรถว่า […]
ฉันรอกลับบ้าน
เธอเพื่อนรักของฉัน ฉันหวนกลับไปนึกถึงอดีต ในที่สุดจิตใต้สำนึกมันก็บอกฉันว่า ขณะนี้ฉันอายุ 90 ปีแล้ว คงมีแต่วันที่จะรอกลับบ้าน เมื่อไม่กี่วันมานี้ ฉันได้ยินเสียงคนหลายคนพูดกันว่า “เขาจะไปเค้าดาวน์ในวันปีใหม่”หลังจากนั้นมาไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงคนจุดพลุ บ้างก็ร้องรำทำเพลงเฮฮากันไปตามประสา หลังจากได้ยินเขาพูดเค้าดาวน์ทีไร มันทำให้ฉันเข้าใจถึงชีวิตได้ว่า “ตัวฉันเองเค้าดาวน์มาตั้งแต่เริ่มต้นเกิดแล้ว”ทั้งนี้เพราะอยู่อย่างไม่ประมาท เรื่องความขาดสตินั้นมันคงมีน้อยเต็มที เมื่อด้านหนึ่งน้อยอีกด้านหนึ่งก็ย่อมมาก เพราะฉะนั้นเมื่อขาดสติน้อยลงก็ย่อมมุ่งมั่นทำงานรับใช้สังคมหนักมากยิ่งขึ้น แม้เวลาค่ำคืน ฉันตื่นขึ้นมาครั้งใดก็มักพบว่า “ตัวเองกำลังขับเคลื่อนความคิดสู่การสร้างสรรค์ในวันรุ่งขึ้น” ภายในจิตใต้สำนึกคงรำลึกอยู่เสมอว่า “ฉันจะต้องทำสิ่งนั้นสิ่งโน้น”แม้ใครจะบอกว่า “อย่าทำงานหนัก”แต่ฉันก็มักคิดสวนทางกลับไปว่า “ทำงานอย่างมีความสุขก็คือพักผ่อนที่ประเสริฐสุดแล้ว” หวนกลับไปนึกถึงช่วงที่ฉันมีอายุ 84 ปีเต็ม ล้นเกล้าฯ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพระองค์นี้ ได้ทรงมีพระเมตตาโปรดเกล้าฯ ให้ฉันเข้าเฝ้าที่พระตำหนักจิตลดารโหฐานเมื่อบ่ายวันที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2551 บ่ายวันนั้น ฉันรู้สึกว่าตัวเองได้รับพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้ เพราะทีแรกก็คิดว่า คงจะเข้าไปรอรับเสด็จออกมาสู่ท้องพระโรง แต่ทันทีที่ก้าวเข้าไปสู่บานประตู สายตาฉันได้พบว่า พระองค์ท่านได้เสด็จออกมาประทับรออยู่แล้ว ณ โอกาสนั้น ฉันได้น้อมเกล้าน้อมกระหม่อมถวายสัตย์ฯ ไว้ว่า “ข้าพระพุทธเจ้าจะขอทำงานถวายชีวิตไว้กับแผ่นดินผืนนี้” เป็นคำถวายสัตย์ปฏิญาณเพียงสั้นๆ แต่มีความหมายลึกซึ้งถึงหัวใจ ส่วนใครจะคิดว่า ฉันทำได้หรือเปล่าก็คงเป็นที่แต่ละคนต้องพิจารณากันเอาเอง 90 ปี ที่ใช้ชีวิตอยู่บนแผ่นดินผืนนี้ ตัวฉันเองได้สืบทอดจิตวิญญาณมาจากพ่อบังเกิดเกล้าอย่างภาคภูมิใจ เพราะพ่อฉันเป็นเด็กกำพร้าที่พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเก็บมาชุบเลี้ยง […]
อินโดนีเซียเกิดแผ่นดินไหวและสึนามิ
เธอเพื่อนรักของฉัน ฉันบอกเธอหลายหนแล้วว่า กิเลสของมนุษย์นั้น หลังจากนำปฏิบัติแล้วย่อมหวนกลับมาทำร้ายมนุษย์เองอย่างเป็นวัฎจักร สำหรับอินโดนีเซียนั้น ภายใต้พื้นพิภพมีน้ำมันมากมาย มนุษย์ล้วนมีกิเลสและไปรุมกันสูบขึ้นมาใช้เพื่อสนองความสะดวกสบายของตัวเอง สำหรับคนไทยเองก็เช่นเดียวกัน แต่ก่อนเคยมีภูเขาหินปูนหลายลูก ดังเช่นที่ลพบุรี ราชบุรี ปากช่องจังหวัดนครราชสีมา เพราะเราหลงอยู่กับตึกละฟ้าจึงไประเบิดเอามาใช้ก่อสร้าง จึงทำให้โลกใบนี้จำต้องเสียศูนย์ ทำให้คนไทยจำต้องเดือดร้อน แม้น้ำท่วมก็เช่นกันเพราะเราตัดไม้ทำลายป่าอย่างหยุดยั้งได้ยาก แล้วจะหาอะไรมาคอยซับน้ำบนพื้นผิวดิน เวลานี้ธรรมชาติมันเตือนมนุษย์ให้รู้จักพอเพียงกันเสียบ้าง ไม่เช่นนั้นเหตุการณ์มันจะหนักมากยิ่งกว่านี้ ฉันขอฝากแง่คิดไว้แก่พวกเธอด้วยความรักและความหวังดีเดี๋ยวจะว่าฉันไม่เตือน 11 มกราคม 2555 “ราชพฤกษ์” จังหวัดเชียงใหม่
