Blog

เธอที่รัก เมื่อบ่ายวันจันทร์ที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2553 ฉันเพิ่งได้รับคนขับรถมาใหม่ๆ ฉันมักพูดกับหลายคนว่า ตนไม่มีอะไรเป็นของตัวเองแทบทุกสิ่งทุกอย่างจะมีคนอื่นนำมาให้ใช้ รถก็มีคนเอามาให้ แถมคนขับรถก็ยังมีคนจ้างเอาไว้ให้ใช้อีกด้วย ส่วนตัวเองนั้นคงมีหน้าที่พิจารณาว่า ถ้าเขาเอามาให้แล้วต้องการผลประโยชน์ตอบแทน ฉันก็จะปฏิเสธ หากมาให้แล้วมีความสุขฉันจะรับเอาไว้ ถ้าเป็นเงินทองก็จะเก็บเอาไว้เพื่อใช้ทำงานให้แก่ส่วนรวม หากตัวเองจะดำรงชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย แม้แต่หลายครั้งหลายหนเธออาจมองเห็นว่าฉันชอบนั่งรถแท็กซี่ ทั้งนี้ก็เพราะว่าคนขับรถซึ่งชีวิตยังตกทุกข์ได้ยากนั้นมักมีแนวโน้มที่จะเล่าเรื่องราวต่างๆ ซึ่งเป็นความจริง แถมยังมีโอกาสทำให้ฉันผูกมิตรกับคนเหล่านี้และช่วยให้เขามีกำลังใจในการประกอบอาชีพอันสุจริต ในวันนั้น ระหว่างที่นั่งรถไปเขตหนองแขม ฉันได้ยินเสียงคนขับรถถามฉันว่า “คุณพ่อครับ คุณพ่อสนใจอ่านหนังสือรึเปล่า” ฉันตอบกลับไปว่า “สนใจซิ มองเห็นหรือเปล่าว่าเวลานี้ฉันก็กำลังอ่านหนังสือ?” ฉันสังเกตเห็นเขาแสดงอาการสงสัย ทั้งนี้เนื่องจากมองไปยังกระจกส่องหลังคงไม่เห็นฉันถืออะไรอยู่ในมือแม้แต่ชิ้นเดียว เมื่อฉันเห็นอากัปกิริยาแบบนั้น จึงพูดต่อไปว่า “คงไม่เห็นใช่ไหม?” อย่างสงสัยซิ เพราะคุณพ่ออ่านหนังสือที่มันเป็นของจริง หนังสือที่เข้าใจและมองเห็นได้ภายในแสงสว่างนั้นมันอาจเป็นหนังสือซึ่งมนุษย์สมมติขึ้นมาเท่านั้น เพราะหนังสือแบบนี้มันก็เป็นเพียงตัวหนังสือที่อยู่บนแผ่นกระดาษ จึงหาใช่ของจริงไม่ ฉันถามต่อไปอีกว่า คุณได้อ่านบทความที่ชื่อว่า “ตำราเล่มนี้มีวิญญาณ”หรือเปล่า ถ้าสามารถเข้าใจได้ว่าการนำปฏิบัติจากความจริงที่มันอยู่ในใจเธอเองนั่นแหละคือการเขียนหนังสือที่มันเป็นของจริง ทั้งนี้เพราะเหตุว่าถ้าไม่ยึดติดอยู่เพียงสิ่งสมมติที่อยู่บนพื้นฐานด้านรูปวัตถุ หากนำปฏิบัติสิ่งซึ่งได้รับและเข้าไปลงรากฝังลึกอยู่ในใจเธอเอง สิ่งนี่ตังหากที่มันเป็นหนังสือ ดังนั้นแม้แต่การนั่งอยู่ในความมืดมิดของแสงสว่าง ถ้าเธอมีปัญญาก็ย่อมมองเห็นได้อย่างเป็นธรรมชาติ แถมยิ่งมืดก็ยิ่งอ่านได้อย่างชัดเจนโดยปราศจากข้อสงสัยใดๆ ทั้งนั้น ดังนั้น ฉันจึงมักพูดกับหลายคนว่า “ยิ่งมืดเท่าไหร่ก็ยิ่งสว่างมากเท่านั้น” สิ่งนี่หรือมิใช่ที่อาจเรียกได้ว่า “คือการปฏิบัติธรรมจากความจริงที่ค้นหาได้จากใจตนเอง” […]

มนุษย์ มีร่างกายเป็นบ้านที่อยู่อาศัย และมีจิตวิญญาณเป็นของจริง แม้แต่รูป รส กลิ่น เสียง ก็เป็นผลสืบเนื่องมาจากร่างกาย หลักธรรมได้ชี้ไว้อย่างชัดเจนว่า “เพราะมีเหตุนั้น จึงไม่มีเหตุนี้” ดังนั้น เพราะร่างกายมี รูป รส กลิ่น เสียง จึงทำให้คนที่ดำเนินชีวิตโดยยึดติดอยู่กับรูป รส กลิ่น เสียง ย่อมทำให้มีผลทำลายสติปัญญาของตัวเองไม่มากก็น้อย อนึ่ง เมื่อมนุษย์มีจิตวิญญาณ ดังนั้นศิลปกรรม อันหมายความถึงการนำปฏิบัติจากเงื่อนไขในด้านศิลปะที่แฝงอยู่ในจิตวิญญาณตนเอง ย่อมมีผลช่วยให้เกิดความเจริญในทางสติปัญญาบนพื้นฐานความงดงาม ดังนั้น บุคคลใดที่มีการชำระล้างสิ่งปฏิกูลที่อยู่ในจิตวิญญาณตนเองโดยใช้การฝึกฝนเกี่ยวกับศิลปะ จึงหวังได้ว่าเป็นผู้สร้างคุณงามความดี อันพึงนำไปสู่คุณประโยชน์แก่สังคมอย่างเป็นธรรมชาติ จากประสบการณ์เท่าที่ผ่านพ้นมาแล้วเป็นเวลายาวนานพอสมควร ประกอบกับการมีรากฐานจิตใจที่อิสระถึงระดับหนึ่ง จึงมีนิสัยที่ขยันหมั่นเพียรในการสร้างคุณงามความดีฝากไว้ให้สังคมในช่วงที่มีชีวิตอยู่ ฉันได้สังเกตเห็นว่าคนที่มีวิญญาณในด้านศิลปะ หากมีรากฐานจิตใจที่บริสุทธิ์ถึงระดับหนึ่ง นอกจากไม่เป็นพิษเป็นภัยแก่สังคมแล้ว ยังมีความเมตตากรุณา อีกทั้งมีนิสัยยกความสำคัญของเพื่อนมนุษย์เอาไว้เหนือตนเองอยู่เสมอ ดังนั้น “ศิลปกรรม” อันหมายถึงการนำปฏิบัติจากจิตวิญญาณตนเอง ย่อมมีผลนำไปสู่การสร้างสรรค์สังคมได้ทุกเรื่อง อนึ่ง ฉันได้กล่าวไว้ในอดีตแล้วว่างานศิลปะนั้น บนพื้นฐานการจัดการได้มีแนวโน้มแบ่งแยกออกไปเป็นหลายสาขา เช่นเดียวกันกับการจัดการในเรื่องอื่นๆ ยิ่งเป็นการจัดการศึกษาด้วยแล้ว นับได้ว่าเป็นพื้นฐานสำคัญของการพัฒนาสังคมทั้ง 2 ด้าน ด้านหนึ่งได้แก่การสร้างความเข้มแข็งให้แก่พื้นฐานตนเองของมนุษย์ เพื่อนำไปสู่ความมั่นคงภายในรากฐานตนเอง อีกทั้งสังคมร่วมด้วย ส่วนอีกด้านหนึ่งได้แก่การพัฒนาความเจริญก้าวหน้า […]

คำว่า  “สายฝน” คือปรัชญาในการดำรงชีวิตที่ลึกซึ้งอย่างหาที่สุดมิได้ ทั้งนี้เพราะเหตุว่าในพระราชนิพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ก็ยังทรงลิขิตฝากไว้แก่แผ่นดินว่า อันความกรุณาปราณี จะมีใครบังคับก็หาไม่ หลั่งมาดั่งฝนอันชื่นใจ จากฟากฟ้าสุลาลัยสู่แดนดิน ทั้งนี้ความหมายของสายฝนควรจะหมายถึงคุณธรรมและจริยธรรมของมนุษย์  โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุคคลผู้ซึ่งชีวิตมีโอกาสขึ้นไปอยู่ในระดับสูงสุดแล้ว ยังให้โอกาสลงมาใช้ชีวิตอยู่ที่พื้นดินร่วมกับชาวบ้านตาดำๆ จึงทำให้เกิดพลังใจจากคนระดับล่างที่จะลุกขึ้นมายืนหัดทำงานต่อสู้กับความยากลำบากด้วยความวิริยะอุตสาหะ อนึ่ง ครั้นหวนกลับมาพิจารณาพระราชนิพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชที่ได้ทรงลิขิตฝากไว้เป็นเนื้อเพลงสายฝน เมื่อลมฝนบนฟ้ามาลิ่ว ต้นไม้พลิ้วลู่กิ่งใบ เหมือนจะเอนรากคลอนถอนไป แต่เหล่าไม้ยิ่งกลับงาม พระพรหมท่านบันดาลให้ฝนหลั่ง เพื่อประทังชีวิตมิทราม น้ำทิพย์สาดเป็นสายพรายพลิ้วทิวงาม ทั่วเขตคามชุ่มธารา สาดเป็นสายพรายพลิ้วทิวทุ่ง แดดทอรุ้งอร่ามตา รุ้งเลื่อมลายพร่างพลายนภา ยามเมื่อฝนมาแต่ไกล พระพรหมช่วยอำนวยให้ชื่นฉ่ำ เพื่อจะนำดับความร้อนใจ น้ำฝนพลั่งลงมาจากฟ้าแดนไกล พืชพรรณไม้ชื่นยืนยง อนึ่ง  เมื่อกล่าวมาถึงช่วงนี้ทำให้ฉันนึกถึงเนื้อเพลง “สายฝน” ซึ่งเป็นพระราชนิพนธ์ขององค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชซึ่งได้พระราชทานให้กับพสกนิกรชาวไทยผู้ซึ่งชีวิตยังตกทุกข์ได้ยากอยู่กับพื้นดิน ทำให้ทรงมีพระเมตตาธรรมโดยเฉพาะชาวเขาปลูกฝิ่นในภาคเหนือ ในช่วงนั้นในหลวงพระองค์นี้ได้เสด็จไปสร้างวังอยู่ในพื้นที่ทุกภาคของประเทศ  โดยเฉพาะพื้นที่ซึ่งมีภัยอันตรายนานัปการ ยิ่งเป็นด้านที่ทำให้เกิดปัญหาภายในสังคมด้วยแล้ว สำหรับภาคเหนือทั้งสองพระองค์ได้เสด็จไปโปรดเกล้าฯให้สร้างวังขึ้นที่บนยอดเขาภูพิงค์เพื่อประทับพักแรมและทรงงานอยู่ในบริเวณนั้น โดยเฉพาะในช่วงบริเวณนั้นที่เรียกกันว่า “ดอยอ่างขาง” ซึ่งมีขุนเขาที่มีชาวเขาอพยพเข้ามาปลูกฝิ่นอยู่ในบริเวณที่เรียกกันว่า “เขาหัวโล้น” อยู่มาคืนหนึ่ง ฉันรวมทั้งบรรดาศิษย์จากมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ได้ขึ้นไปถวายงานดนตรีอยู่ในวัง  ทั้งนี้เพราะเหตุว่าพระองค์ท่านได้เคยรับสั่งฝากไว้ด้วยพระวิญญาณที่เป็นครูว่า  “ศิลปะมีความสำคัญอันควรจัดไว้เป็นพื้นฐานศาสตร์ทุกสาขา    แม้แต่การดนตรีหรือเรื่องอื่นใดก็ตาม” จนกระทั่งถึงเวลาเกือบตี 2 เราจึงเดินฝ่าความมืดออกมาทางด้านหลังอยู่ในบริเวณ “สวนสองแสน” เธอที่รักเมื่อกล่าวถึงชื่อสวนสองแสนแล้ว  หลายคนอาจไม่รู้ว่าชื่อนี้มีที่มาที่ไปอย่างไร  […]

ชนใดไม่มีดนตรีการ ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก…. คือส่วนหนึ่งซึ่งปรากฏอยู่ในพระราชนิพนธ์ขององค์พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวฯ แม้ล้นเกล้าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชฯ รวมถึงในหลวงทุกพระองค์เท่าที่ชีวิตกรุงรัตนโกสินทร์ได้ผ่านพ้นมาแล้วจนถึงขณะนี้ ฉันคิดว่าถ้าบุคคลใดมีรากฐานจิตใจที่อิสระถึงระดับหนึ่ง ควรจะเข้าใจความหมายของคำว่า “ดนตรีการ” ลึกซึ้งยิ่งกว่าการมองเห็นแต่เพียงภาพของการดีด สี ตี เป่าเท่านั้น เพราะมีกรอบจำกัดปรากฏอยู่ในรากฐานจิตใจผู้มองซึ่งมีทัศนะที่เห็นได้เพียงแค่นั้น เช่นเดียวกันกับการมองเห็นหน้าฉันเป็นกล้วยไม้ ทั้งนี้ ความหมายของดนตรีในที่นี้ น่าจะหมายถึงศิลปะทุกรูปลักษณะที่เกิดจากจิตวิญญาณอันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ตัวอย่างเช่น ภายในภาพรวมของสังคมที่มีศิลปะการดนตรี ศิลปะการเขียนภาพ ศิลปะการถ่ายภาพ วรรณศิลป์ฯลฯ แม้แต่ศิลปะการบริหารงานบุคลากร ซึ่งสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเพียงตัวอย่างของความหลากหลายที่ปรากฏอยู่ในวิถีของการดำเนินของบุคคลผู้มีคุณสมบัติความเป็นมนุษย์ ส่วนโลกใบที่อยู่ในจิตวิญญาณมนุษย์นั้น หากแต่ละคนสามารถรักษาความซื่อสัตย์ต่อตนเองให้เป็นความจริงอยู่ ย่อมช่วยให้ตนหยั่งรู้ได้ว่า “ศิลปะในการดำเนินชีวิตอยู่ร่วมกันกับเพื่อนมนุษย์ที่มีความหลากหลายอันเป็นธรรมชาติของโลก ควรจะมีความสำคัญอย่างที่สุด” ดังนั้นหากพูดถึงดนตรีการ ถ้าฉันจะกล่าวว่า “เพลงชีวิต” ถ้าบุคคลใดนำปฏิบัติได้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามควรจะนำไปสู่ความสำเร็จและมีผลช่วยให้เข้าถึงความสุขได้ทุกเรื่อง ดังนั้นสิ่งที่ได้กล่าวมาแล้ว ภายในภาพรวมหากแต่ละคนหยั่งรู้ความจริงได้ว่า “ถ้ามีรากฐานจิตใจที่อิสระ หากมุ่งมั่นปฏิบัติในเรื่องใดก็ตามควรจะมีความเป็นครูเป็นศิษย์ที่ปรากฏอยู่ในจิตวิญญาณตนเอง” อันหมายถึงการเรียนรู้บนพื้นฐานสัจธรรมของชีวิต ดังนั้น มนุษย์ทุกคนที่เกิดมาสู่โลกใบนี้ หาใช่มีแต่เพียงร่างกายเท่านั้นไม่ หากรู้เท่าทันต่ออิทธิพลของร่างกายอันหมายถึง รูป รส กลิ่น เสียง ควรจะรู้ว่า“จิตวิญญาณตนเอง” คือพื้นฐานการดำเนินชีวิตอันควรถือว่ามีความสำคัญอย่างที่สุด ส่วนศิลปะนั้นหมายถึงการแสดงออกโดยมีวิญญาณความรักพื้นดินที่สานการเรียนรู้เหตุและผลถึงความรักเพื่อนมนุษย์บนพื้นฐานความหลากหลาย อนึ่ง ภายในภาพรวมของมวลมนุษยชาติ ยิ่งเป็นบุคคลผู้มีรากฐานจิตใจอิสระถึงระดับหนึ่ง นับตั้งแต่การแบ่งแยกชาติกำเนิด แม้แต่การแบ่งแยกศาสนา […]

เธอที่รัก ทุกคนที่เกิดมาสู่โลกใบนี้ต่างก็มีวิญญาณความรักร่วมกับการเรียนรู้ซึ่งธรรมชาติได้มอบมาให้แก่วิถีการดำเนินชีวิต ถ้าใครรักษาเอาไว้ได้อีกทั้งมีความซื่อตรงต่อสิ่งนี้อยู่ในจิตวิญญาณตัวเองไปได้ตลอดรอดฝั่ง หลังจากการนำปฏิบัติย่อมบังเกิดความสุขสมปรารถนาอีกทั้งบังเกิดประโยชน์แก่สังคมให้เป็นที่ยอมรับได้อย่างกว้างขวาง จากประเด็นดังกล่าว หากสนใจที่จะเรียนรู้ให้ถึงความจริงซึ่งเกิดจากใจตนเอง หลังจากการนำปฏิบัติเท่าที่ผ่านพ้นมาแล้วควรจะรู้ได้ว่า เราทุกคนถ้ารากฐานจิตใจมีอิสระถึงระดับหนึ่ง การเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างให้ถึงความจริงก็ไม่น่าจะให้คนอื่นต้องมาช่วยสอนให้เสียศักดิ์ศรี แต่ตัวเองผู้นำปฏิบัตินั้นซิควรหยั่งรู้คุณค่าจากการคิดอีกทั้งนำปฏิบัติอันเกิดจากรากฐานจิตใจตนเองที่มีอิสรภาพถึงระดับหนึ่ง อีกทั้งกระทำแล้วย่อมบังเกิดความร่มเย็นเป็นสุขอันนับได้ว่าคือกุศลผลบุญอย่างลึกซึ้ง บุคคลลักษณะนี้ ไม่ว่าคิดหรือทำอะไรก็สุดแล้วแต่ ย่อมประสบผลสำเร็จได้ทุกเรื่อง ทั้งนี้เพราะได้รับความร่วมมือจากเพื่อนมนุษย์อย่างกว้างขวาง ซึ่งประเด็นนี้ถ้าหวนกลับมานึกถึงอดีตเท่าที่ชีวิตตัวเองได้ผ่านพ้นมาแล้ว ย่อมพบความจริงที่เป็นสัจธรรมได้ทุกเรื่อง ดังตัวอย่างที่ฉันได้เคยปฏิบัติมาแล้วซึ่งบัดนี้ฉันมีอายุ 88 ปีแล้ว ครั้นหวนกลับไปสู่อดีตเพื่อหวังเรียนรู้ผลซึ่งตนได้นำปฏิบัติจากใจตัวเองมาก่อน ย่อมมองเห็นความจริงในเรื่องนี้ได้อย่างหลากหลาย ฉันนึกถึงช่วงปีพ.ศ. 2490 ซึ่งเป็นปีที่ฉันเรียนจบหลักสูตรปริญญาตรี 5ปี “กสิกรรมและสัตวบาล” จากมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ หลังจากนั้นจึงรู้สึกได้ถึงความพอเพียงที่จะออกไปทำงานในชนบทท่ามกลางบรรยากาศของเพื่อนมนุษย์ที่ตกอยู่ในสภาพที่ยากไร้ และโดยปกติแล้วคงหายากที่จะมีใครสักคนคิดอยากจะไป ทั้งนี้เพราะเหตุว่าคนส่วนใหญ่มักมีแนวโน้มต้องการความสะดวกสบายทางวัตถุจึงมักคิดถึงความทะเยอทะยานที่จะก้าวขึ้นไปสู่ที่สูงอย่างไม่รู้จักพอ ช่วงนั้นมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์กับหลักสูตร 5 ปี และการบริหารงานของกระทรวงเกษตรฯยังอยู่ภายใต้อำนาจการตัดสินใจโดยองค์กรเดียวกัน นอกจากนั้นยังเป็นช่วงเริ่มแรก แม้จะมีเพื่อนฝูงภายในชั้นเรียนร่วม 20 คน แต่ก็มีเพียง 2 คนเท่านั้นที่ผ่านหลักสูตรนี้มาได้ในปีนั้นรวมทั้งฉันเองเป็นหนึ่งในสองคนด้วย หลังจากฉันได้ผ่านหลักสูตรนั้นมาแล้วผู้บริหารงานวิจัยจากกระทรวงเกษตราธิการ(ชื่อเดิม)ได้มีการพูดคุยกันกับฉันตามตรงเพื่อกำหนดโอกาสการทำงานของฉันในอนาคต ทั้งนี้เพราะตัวฉันเองต้องการออกไปใช้ชีวิตทำงานในชนบทที่มีบรรยากาศอิสระโดยที่เชื่อว่าตัวเองมีความรักบรรยากาศแบบนั้นจึงน่าจะทำงานอย่างมีความสุข ทั้งๆที่ทางกระทรวงฯอยากได้ตัวฉันไว้ทำงานในกรุงเทพฯอีกทั้งเสนอตำแหน่งเพื่อรอบรรจุเอาไว้ให้แล้ว แต่ฉันกลับเกิดความรู้สึกมานานแล้วว่า “ตัวเองมีความเบื่อหน่ายที่จะอยู่ในสภาพสะดวกสบายอีกทั้งได้เงินค่าจ้างจำนวนมากกว่าแต่มีอำนาจกดหัวแทบทุกขณะ ทำให้วิญญาณที่เป็นของจริงปรากฏออกมาได้ยากยิ่งขึ้นจึงไม่มีความสุขเพราะปัญญาซึ่งเป็นความจริงอยู่ในจิตใจตนเองนั้นไม่อาจปรากฏออกมาเพื่อรับใช้สังคมได้ตามความปรารถนา” หลังจากชีวิตประสบกับผลสำเร็จในการทำงานแบบนั้นมาแล้วจนเป็นที่ยอมรับอย่างกว้างขวางทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้คาดหมายในเรื่องนี้แม้แต่น้อย ฉันได้หวนกลับไปพิจารณาการทำงานของตนในขณะนั้น มีหลายสิ่งหลายอย่างซึ่งเป็นผลจากการปฏิบัติของฉัน ทำให้รู้สึกว่ามีการริเริ่มงานใหม่ๆเกิดขึ้นที่นั่น ดังเช่น“การประดิษฐ์คิดค้นเครื่องมือเครื่องใช้สำหรับทำงานวิจัยด้วยตนเองโดยไม่จำเป็นต้องไปขอจากทางราชการ ยิ่งมีเรื่องสำคัญอันได้แก่การนำวิชาสถิติพยากรณ์และการวางแผนงานวิจัยมาใช้กับการศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับการเกษตรเป็นครั้งแรกของเมืองไทย” หลายคนโดยเฉพาะอาจารย์ที่เคยสอนวิชานี้ให้แก่ฉันมาก่อนได้เดินทางไปตรวจงาน […]

ท่านที่เคารพทุกคน ชีวิตผมเกิดมาย่างเข้าแปดสิบเก้าปีแล้ว ผมถือมารยาทที่ดีมาตั้งแต่เด็กจนกระทั่งถึงบัดนี้ สิ่งที่ผมนำปฏิบัติมานานแทบจะตลอดชีวิต ผมยกผู้อื่นเอาไว้เหนือตนเองมาตลอด จึงไม่คิดที่จะเอารัดเอาเปรียบ รวมทั้งลวนลามผู้อื่น โดยที่หวังว่าถ้าบุคคลใดทำได้อีกทั้งมีคนปฏิบัติเพิ่มมากยิ่งขึ้น โลกใบนี้น่าจะมีความสุขยิ่งกว่านี้มาก ดังนั้นตัวผมเองจึงสามารถดำรงชีวิตอยู่อย่างมีความสุขมาตลอด เมื่อไม่นานมานี้ได้มีสำนักพิมพ์แห่งหนึ่งที่ร่วมมือกับบุคคลนำเอาบทความซึ่งผมเขียนไว้เพื่อการเรียนรู้ อีกทั้งมอบใจให้กับสังคมมาตีพิมพ์จำหน่าย ทั้งนี้เพราะมีคนสนใจนำเอาบทความที่ผมเขียนมาลงพิมพ์ไว้ในเวปไซ ออกมาตีพิมพ์ทำเป็นเล่มโดยไม่ได้ขออนุญาตผมก่อน นอกจากนั้นยังเอาเงินมาให้โดยที่คิดว่าผมเป็นคนเห็นแก่เงิน ความจริงแล้วชีวิตผมเท่าที่ผ่านพ้นมาผมไม่เคยคิดอยากได้เงินใคร แต่เรื่องนี้ผู้นำปฏิบัติได้นำบทความจากผมออกไปตีพิมพ์แล้วถึงสองเล่ม การนำเงินมาให้ แม้ผมจะรับไว้ก็เพราะเห็นว่าเขาได้ทำลงไปแล้ว จึงนำเงินมาใช้เกี่ยวกับสาธารณะประโยชน์ ถึงกระนั้นภายในจิตใจก็คิดว่ามันไม่ถูกเรื่อง เรื่องนี้ผมไม่ได้ถือสาหาความ คงมีแต่ความเมตตาสงสาร หากได้ตักเตือนไปว่า “คราวหลังอย่าทำ” มีคนแนะนำผมว่าให้นำเรื่องนี้ขึ้นฟ้องศาล แต่ผมก็ระงับใจเอาไว้ ประเด็นนี้มีเงื่อนปมอย่างน้อยรวมสองเรื่อง 1. ประเด็นแรกการนำบทความที่ผมเขียนไปตีพิมพ์ ผมถือว่าเป็นมารยาทที่ไม่ดี แต่ผมก็ได้ให้อภัย 2. การเอาเงินมาให้ ถ้าจะคิดว่าเป็นการดูถูกก็ได้ โดยที่คิดว่าผมเป็นคนเห็นแก่เงิน ความจริงแล้ววิธีปฏิบัติของผมซึ่งกระทำมาตลอดชีวิตนั้น อยู่บนพื้นฐานคุณธรรมรวมทั้งศรัทธา ผมถือว่าการทำคุณงามความดีเป็นเรื่องสำคัญ ผมไม่เคยคิดที่จะติดสินบนใคร แต่ก็ได้ให้อภัยไปแล้ว ทั้งนี้เพราะตลอดชีวิต ภายในจิตใต้สำนึกผมไม่คิดเบียดเบียนคนอื่น ดังนั้นชีวิตทุกวันนี้ตัวผมจึงอยู่อย่างมีความสุข ครั้งที่แล้ว ทางสำนักพิมพ์ได้มาขออภัยจากผม ถึงไม่ขออภัยผมก็ให้อยู่แล้ว ซึ่งความจริงได้มีบุคคลผู้หนึ่งนำเอาสำนักพิมพ์แห่งนี้มาใช้เป็นเครื่องมือ ผมไม่ทราบว่าเขาสมรู้ร่วมคิดกันหรือเปล่า เพียงแต่ทางสำนักพิมพ์ได้มาบอกผมว่าเขาได้กระทำไปเพราะไม่ทราบเรื่องมาก่อน อีกทั้งตัวผมเองก็เป็นคนมีนิสัยไว้ใจคน จึงคิดในด้านดีมาตลอด ครั้งนี้ผมขอเรียนว่า ตัวเองจะไม่นำเรื่องนี้มาพูดหรือมาเขียนให้ผู้อื่นได้รับความเสียหาย ผมขออย่างเดียวเท่านั้นว่า […]

ก่อนอื่น ฉันต้องกราบเท้าขออภัยหากเธอคิดว่าชื่อเรื่องที่ปรากฏอยู่ด้านบนนั้น มันเป็นคำไม่สุภาพ แต่ถ้าเธอไม่ใช่คนลืมตัวก็คงไม่ลืมภาษิตโบราณที่สอนลูกหลานเอาไว้ในอดีต ทั้งนี้ก็เพื่อใช้เตือนสติไม่ให้เธอทำเสียหายซึ่งมีผลกระทบทำให้บ้านเมืองของเราขาดความมั่นคงในอนาคต เหตุการณ์นองเลือดบนผืนแผ่นดินไทยซึ่งเพิ่งผ่านพ้นมาสดๆ ร้อนๆ เธอที่รักทุกคน ฉันขออนุญาตถามจริงๆ เถอะว่า เธอลืมมันไปหมดแล้วหรือเปล่า? ฉันเชื่อว่า “คนไทยทุกคนที่มีวิญญาณความเป็นไทแก่ตนเอง ย่อมมีความรักความหวงแหนแผ่นดินถิ่นเกิดอย่างสุดชีวิต” ทั้งนี้เพราะเป็นพื้นฐานความมั่นคงของชาติบ้านเมืองรวมทั้งชีวิตตนเองโดยแท้ ไม่ว่าใครจะอยู่ที่ไหน แม้แต่นับถือศาสนาไหน รวมทั้งมีปริญญาสูงต่ำแค่ไหนด้วย ฉันเคยกล่าวย้ำแล้วย้ำอีกว่า ตนไม่ยึดติดอยู่กับสีอะไรทั้งนั้น คงมีแต่รากฐานจิตใจที่ไร้สีในระดับหนึ่งแล้ว จึงสามารถหยั่งรู้ความจริงได้ทุกเรื่อง หลักธรรมได้ชี้ไว้อย่างชัดเจนแล้วว่า “การเรียนรู้ธรรมะก็ต้องกล้านำปฏิบัติ การแก้ปัญหาก็ต้องกล้าเดินทวนกระแส” ทั้งนี้เพื่อสร้างรากฐานจิตใจตนเองให้เข้มแข็งยิ่งขึ้น เหตุการณ์ครั้งที่แล้ว ถ้าฉันจะบอกความจริงจากใจตนเองให้เธอรู้ว่า บุคคลใดที่ขาดจิตวิญญาณการปฏิบัติโดยมุ่งทิศทางการทำงานลงสู่พื้นดินอย่างลึกซึ้ง บุคคลลักษณะนี้ก็คือคนที่คิดทำลายชาติบ้านเมือง แม้จะกระทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ตาม หากขาดจิตใต้สำนึก แม้จะมีครูบาอาจารย์ตักเตือนรวมทั้งการนำปฏิบัติให้เป็นแบบอย่างที่ดีมาในอดีตอย่างชัดเจนมาตลอด ก็ควรถูกสังคมประณามว่าเป็นคนทรยศต่อผู้มีพระคุณรวมทั้งแผ่นดินถิ่นเกิด แม้จะกระทำไปเพราะความไม่รู้ จากเหตุการณ์รุนแรงที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้วจนกระทั่งทำให้คนไทยต้องยกพวกฆ่ากันเองนั้น บุคคลใดหยั่งรู้ธรรมะก็ย่อมรู้ได้ว่า “ถ้าไม่มีเหตุที่สืบเนื่องมาจากอดีต ก็ย่อมไม่มีผลที่ปรากฏให้สัมผัสได้ในปัจจุบัน” นี่แหละ หากคิดไปคิดมาก็มาลงตรงภาษิตโบราณบทหนึ่งซึ่งลิขิตไว้นานแล้วว่า “คนลืมตัวก็คือวัวลืมตีน” จากเหตุการณ์ครั้งที่แล้วได้ทำให้ฉันซึ่งเป็นคนไทยคนหนึ่งเกิดจิตใต้สำนึกที่รำลึกถึงหน้าที่ของความเป็นมนุษย์ จึงลุกขึ้นมาคิดแก้ไขปัญหา เพราะมีจิตวิญญาณที่ตื่นอยู่เสมอโดยไม่อ้างว่า “เป็นคนเดียวคงทำไม่ได้” หากควรตระหนักว่าทำอย่างดีที่สุดเท่าที่สติปัญญาตนเองจะมีอยู่ แม้อายุย่างเข้า 89 ปีแล้วก็ตาม เรื่องนี้มีหลักธรรมอยู่บทหนึ่งซึ่งชี้ไว้อย่างชัดเจนว่า “เมื่อเกิดปัญหาขึ้นที่ไหน ก็ควรหวนกลับไปคิดแก้ไขยังด้านตรงกันข้าม” ดังจะเห็นได้จาก “ตาชั่ง” […]

บัดนี้เป็นช่วงกลางปีค.ศ. 2010 หวนกลับไปนึกถึงช่วงระหว่างเดือนกุมภาพันธ์ถึงเมษายน ค.ศ. 2000 อันนับได้ว่าเป็นเวลานาน 10 ปีมาแล้ว แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็ยังคงอยู่ในความทรงจำของฉันมาตลอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่กล่าวกันว่า “คุณธรรมและจริยธรรม” ซึ่งนับได้ว่าเป็นหลักสำคัญในการดำเนินชีวิตของมนุษย์ผู้ปรารถนาความสุขจึงทำให้ฉันรู้สึกประทับใจมิรู้ลืมมาจนถึงบัดนี้ ปกติฝรั่งเศสเป็นประเทศหนึ่งซึ่งให้เกียรติเชิญฉันไปร่วมงานแสดงพรรณไม้นานาชาติติดต่อกันมาเป็นเวลานานกว่า 40 ปีมาแล้ว โดยเริ่มต้นจากการแสดงที่เมืองนองท์ (NANTE) ซึ่งบริเวณงานได้จัดขึ้นริมแม่น้ำอันสวยงามและฉันยังจำได้ดีว่า ตัวเองไปยืนชมกระแสน้ำที่มันไหลเอื่อยๆเสมือนมีชีวิตชีวา หลังจากนั้นมาแล้ว ช่วงหนึ่งได้มีสุภาพบุรุษผู้น่ารักคนหนึ่งซึ่งมีชื่อว่ามาร์ค กอนเย่ (MARC GONNET) เขาเป็นคนที่มีนิสัยสุภาพเรียบร้อยและทำงานลงสู่ด้านล่างจนเป็นที่ถูกชะตากันกับฉัน หลังจากไปร่วมงานที่นั่นติดต่อกันมารวม 3 ครั้ง และฉันคงไม่ลืมที่จะกล่าวถึงท่านเอกอัคราชทูต แคแรค ซึ่งในช่วงนั้นดำรงตำแหน่งเอกอัคราชทูตฝรั่งเศสประจำประเทศไทย ซึ่งในช่วงงานท่านผู้นี้ได้ไปดูแลสภาพพรรณไม้ที่ส่งไปจากประเทศไทยด้วยความเอาใจใส่อย่างแท้จริง ย้อนกลับไปนึกถึงคุณ มาร์ค กอนเย่ สุภาพบุรุษผู้นี้ได้เชิญฉันไปร่วมงานแสดงพรรณไม้นานาชาติที่ศูนย์การแสดง ณ เมืองดิจอง (DIJON) ซึ่งอยู่ห่างจากกรุงปารีสออกไปประมาณ 300 กม. งานนี้ได้จัดขึ้นทุก 3 ปี และทุกครั้งที่จัดงานเขาจะบินมาส่งหนังสือเชิญให้ถึงมือฉันด้วยตัวเอง ปกติฉันเป็นคนมีนิสัยเป็นครูที่สอนลูกศิษย์ด้วยการปฏิบัติ ดังนั้นไม่ว่าจะเดินทางไปไหน แม้หนทางใกล้ไกลแค่ไหน ฉันมักชวนคนรุ่นหลังให้ร่วมไปทำงานด้วยกันโดยหาค่าใช้จ่ายให้เสร็จซึ่งบางครั้งก็ได้มาเพราะแรงศรัทธา บางครั้งก็ต้องใช้สติปัญญาเป็นพื้นฐาน ทั้งนี้ก็เพื่อให้เขาได้รับความรู้บนพื้นฐานที่กว้าง ไกล และลึก ในปี […]